Pacioreczniki (Canna hybrida), które przybyły do nas z tropików, są mistrzami intensywnego wzrostu. W ciągu sezonu, w zależności od odmiany dorastają nawet do 2 m wysokości, przy czym w pełni rozkwitnięte rośliny wytwarzają kłosy dorodnych kwiatów długości nawet 30-40 cm. Zakwitają w ciepłych kolorach, od kremowej bieli po ognistą czerwień. Bardzo dekoracyjne są również ich ogromne liście, poddające się powiewom wiatru. Pacioreczniki kochają słońce. Najlepiej sadzić je na stanowiskach ciepłych i zacisznych. Kłącza, które są wrażliwe na przymrozki i nie zimują w gruncie, można wysadzać w pierwszej połowie maja wprost na rabaty, ale najlepiej uprawiać je wiosną (od końca marca) w pojemnikach w widnym pomieszczeniu o temperaturze pokojowej. Niższe odmiany świetnie sprawdzają się jako rośliny tarasowe, uprawiane w donicach. Wysokie posłużą do stworzenia trzonów wysokich rabat, albo nietypowych sezonowych żywopłotów zasłaniających mało dekoracyjne fragmenty ogrodów. Aby pacioreczniki wyglądały zdrowo i dorodnie, potrzebują gleby bogatej w składniki odżywcze i wilgotnej, dlatego nie można zapominać o ich dokarmianiu i podlewaniu w trakcie całego sezonu. 

 

Pystynniki (Eremurus) to rośliny pochodzące z terenów Azji Centralnej i Zachodniej, znane także pod nazwą igła Kleopatry. W ogrodach cenione są za dorodne, kłosowe kwiaty pojawiające się w czerwcu i lipcu. Szczególnie imponujący gatunek to pustynnik olbrzymi (Eremurus robustus), którego białe kwiatostany osiągają nawet 2 m wysokości. Roślina wykształca podziemny organ spichrzowy z promieniście ułożonymi, grubymi korzeniami. Pustynniki sadzimy do gruntu wiosną lub jesienią (we wrześniu). Wybieramy miejsca słoneczne na glebie żyznej i przepuszczalnej. Na stanowiskach, które nie spełniają warunku przepuszczalności, na głębokości 20 – 30 cm układamy drenaż z kamieni lub piasku. Pustynniki zimują w gruncie, ale na zimę warto przykryć je warstwą ściółki. Pełną dekoracyjność osiągają po 2-3 latach uprawy.

 

Jukki karolińskie (Yucca filamentosa) to bardzo okazałe rośliny na gleby umiarkowanie żyzne i wręcz słabe, przepuszczalne, o odczynie lekko zasadowym. Ich kremowe kwiatostany wyrastające z rozety sztywnych, zimozielonych liści osiągają nawet 1,5 m wysokości. Jukka musi rosnąć w pełnym słońcu. Świetnie wygląda nie tylko na rabatach, ale również jako roślina soliterowa. Jest mrozoodporna i dobrze znosi suszę. Cenimy ją za długowieczność. Wypuszcza wiele odrostów, z których łatwo tworzą się nowe rośliny.